Rozdział 70 "Beliebers go uszczęśliwiają"

-Victoria? – usłyszałam za sobą głos. Odwróciłam się i zobaczyłam przed sobą Gaby.

- Co jest? – spytałam.

-Ktoś na Ciebie czeka przed domem. – odparła i pokazała na drzwi. Uniosłam brwi, a ona tylko wzruszyła ramionami. Podeszłam i otworzyłam drzwi. Świeże i chłodne powietrze otuliło moją twarz. Spojrzałam przed siebie. Ja pierdole… co ten debil znowu wymyślił? Spojrzałam na ścigacz i Justina stojącego przed nim ubranego w skórzaną kurtkę z jedną, białą różą w ręku.

- Żartujesz? – zapytałam i uśmiechnęłam się, aby po chwili znowu przyjąć kamienną twarz. Pokręcił przecząco głową. – Wariat. – odwróciłam się w stronę domu i uśmiechnęłam się. Pokręciłam głową, żeby przywołać się do porządku. Zobaczyłam przed twarzą białą różę, a zaraz potem dużą dłoń na biodrze.  Wzdrygnęłam się. Nie, nie dlatego, że Justin mnie dotknął tylko dlatego, że było chłodno a ja nic na siebie nie wzięłam.

-Zimno Ci. – szepnął mi do ucha, a tym razem przeszły mnie ciarki po plecach. Od razu zrobiło mi się cieplej. Odwróciłam się. Podniosłam wzrok i napotkałam jego spojrzenie. Próbowałam coś z nich wyczytać, ale poza smutkiem i nadzieją, nic innego nie dałam rady.

-Przepraszam. – powiedział. Zmarszczyłam brwi.

- To ja powinnam Cię przeprosić. Ja na Ciebie nakrzyczałam.

- Ale to ja Cię sprowokowałam. – spuściłam głowę na białą różę w moich dłoniach.

- Nie lubię gdy się kłócimy. – założył mi włosy za ucho. – Nie kłóćmy się więcej. – przyciągnął mnie do siebie, a ja wtuliłam się w niego.

- Ja tego nienawidzę. – powiedziałam i objęłam go rękami w pasie. Nie rozmawialiśmy zaledwie 4 godziny (nie licząc rozmowy przy Loganie), a ja już za nim tęskniłam. Zaciągnęłam się jego zapachem, ale coś mi nie pasowało. Podniosłam na niego wzrok i zmarszczyłam nos. Uśmiechnął się niewinnie.

- Musiałem. – przekręcił głowę w bok. Przytaknęłam głową i położyłam ją na jego klatce. Samych papierosów w sobie nienawidziłam, ale dym papierosowy zmieszany z jego perfumami  to całkiem fajna mieszanka. – Przejedziemy się? – spytał, a ja mocniej go ścisnęłam. Czułam jak się uśmiechnął. Chyba uznał to za potwierdzającą odpowiedź, bo pociągnął mnie w stronę Hondy.

Podeszliśmy do ścigacza i Justin podał mi kask. Założył mi na głowę i zapiął dość solidnie ale nie za mocno. Wytłumaczył to tym, że nie chce, żeby nic mi się nie stało. Następnie założył kask na swoją głowę. Wsiadł na ścigacz i potem pomógł usiąść mi za nim. Obrócił twarz w bok i podniósł róg kurtki do góry. Zrozumiałam jego aluzję i złapałam go rękami w pasie. Odpalił silnik a ja spojrzałam na dom, gdzie było kilka osób, w zasadzie chłopaków, którzy podziwiali ścigacz. Uśmiechnęłam się i wtuliłam twarz w plecy chłopaka.

~~***~~

Chłopcy podziwiali mknący przez miasto motocykl. Nie mieli pojęcia kto je prowadzi. Tylko dwójka tych młodych, zakochanych w sobie ludzi, znała prawdę. W tamtym momencie byli tylko oni. Victoria nie raz jeździła motorem, ale nigdy dotąd takim i nigdy dotąd z Bieber’em. Zaufała mu. Czemu miała by tego nie robić? Była z nim związana. Duszą i ciałem. Był pierwszym w życiu mężczyzną, któremu się oddała. Miała nadzieję, że także ostatnim.

Zastanawiała się tylko, czy w ich przypadku nie będzie tak jak w przypadku jej rodziców. W końcu jej mama zdradziła męża, z tatą Victorii.

Historia lubi się powtarzać.

Po dwugodzinnej jeździe, szatyn zatrzymał pojazd. Dziewczyna otworzyła powoli oczy i rozejrzała się dookoła. Wstrzymała oddech i otworzyła szeroko oczy. Nie wyobrażała sobie, że może być coś równie pięknego. Rozplotła uścisk rąk z brzucha Justina. Chłopak sprawnie zszedł z motocykla i zdjął kask. Dziewczyna zrobiła to samo, po chwili próbując zejść. Jednakże, zaczepiła nogą o rączkę do trzymania się z tyłu ścigacza. Już była kilka centymetrów nad ziemią, kiedy poczuła dłonie na biodrach. Biebs pomógł jej wstać. Gdy dziewczyna spojrzała na niego, ten się śmiał.

- Nie ładnie tak śmiać się z czyjegoś nieszczęścia. – powiedziała oburzona Victoria.

-Oczywiście. – młodzieniec przygryzł wargę powstrzymując się od śmiechu. Dziewczyna wywróciła oczami z uśmiechem na ustach. Była szczęśliwa, że naprawiła to co zepsuła. Chłopak znowu był szczęśliwy.

Odwróciła się o 90 stopni i zapatrzyła się w przepiękną panoramę rozświetlonego, nocnego centrum Atlanty. Było piękne. Z oddali widać było nawet wesołe miasteczko. Miasto wciąż tętniło życiem mimo tak później pory.

Justin w tym czasie rozłożył koc, który zdążył tutaj ukryć. Podniósł się do pozycji stojącej chowając ręce w kieszenie kurtki. Patrzył na kobietę swojego życia. Nie pierwszą, ale jedyną. Dziewczyna delikatnie założyła sobie włosy za ucho i objęła rękami. Powoli zlustrowałam jej ciało. Była idealna. Przez te dwa lata poznali każdy fragment swoich ciał. Ona znała jego tajemnice ciała, a on jej możliwości. Nadal nie mógł sobie darować, że przy ich pierwszym spotkaniu pomylił ją z Gomez. Teraz stwierdził jak bardzo się mylił. Vika i Selena to były przeciwieństwa. Tori to dziewczyna z temperamentem. Odpowiedzialna, zadziorna i przyjazna. Selena to dziewczyna o słodkiej buzi i móżdżku, w którym potrafi obmyślić plan jak usidlić faceta. Victoria przynajmniej nie puszcza się prawo i lewo. No i jest Jego. Uśmiechnął się do swoich myśli i zdejmując kurtkę podszedł do Victorii.

~~Pov Victoria~~

Patrzyłam na panoramę Atlanty nocą. Nie powiem było pięknie, ale trochę chłodno. Założyłam za ucho niesforny kosmyk włosów i objęłam się rękami. Byliśmy na jakimś wzgórzu. Nigdy tu nie byłam i zdziwiłam się, że Justin zna takie miejsca. I to tutaj. Przecież on prawie co nie przebywa w Atlancie. Po pewnej chwili poczułam na swoich ramionach, trochę ciężką kurtkę. Odwróciłam głowę do tyłu i uśmiechnęłam się lekko.

- Dzięki.

- Ładny widok, co? – przełożył moje włosy na jedno ramię, oplótł mnie rękami, gdzie dłonie złączył na moim podbrzuszu, kładąc głowę na moim ramieniu. Pokiwałam twierdząco głową i oparłam ją na jego klatce. Położyłam swoje dłonie na jego.

-Jest pięknie. – powiedziałam i zamknęłam oczy. – Dziękuję. – dodałam po chwili. Poczułam jak Justin się uśmiecha. Staliśmy tak przez chwilę. Odwróciłam się do niego twarzą, w uścisku. Pocałowałam go w usta.

-A to za co? – uniósł brwi.

- Po prostu Cię kocham. – wzruszyłam ramionami, a on przechylił głowę w prawą stronę. – Chcę, żeby tak było wiecznie. – uśmiechnął się. Cmoknął mnie w usta.

- Spróbujemy. – wtuliłam się w niego. Pocałowałam go w klatkę piersiową, a on mnie we włosy. Chciałabym, żeby tak było cały czas. Bez żadnych trosk.

Było chłodno. Zastanawiałam się jakim cudem Justin wytrzymuje w samym t-shircie. Przytulałam się do niego najmocniej i najszczelniej jak się da, żeby było mu choć troszkę cieplej. Pomiędzy nami była cisza. Nie, nie ta niezręczna. Wydawałoby się, że tylko my jesteśmy na tym świecie. Że nie ma nikogo innego oprócz nas. Lubiłam to uczucie. Jednak wiedziałam, że w domu czeka na mnie mój synek, który pewnie teraz śpi i nie zdaje sobie sprawy, że nie ma przy nim ani mamy i ani taty.

Gdy robiło się już trochę, naprawdę chłodno postanowiliśmy wrócić do domu. Usiadł na motorze a ja weszłam zaraz za nim. Nie pozwolił mi oddać sobie kurtki. Byłam na niego lekko zła, ale gdy zadrżałam z zimna, postanowiłam jednak lepiej się nią okryć. Na skuterze jeszcze mocniej do niego przylgnęłam. Jechał szybko więc w trochę ponad godzinę byliśmy pod naszym domem. Zeszłam ze ścigacza i stanęłam obok przeskakując z nogi na nogę. Było mi zimno a na dodatek chciało mi się siku.

-Zimno Ci? – spytał Justin i stanął przede mną. Pokręciłam przecząco głową. – To co Ci?

-Sikuuu. – powiedziałam i popędziłam biegiem w głąb domu, zwracając uwagę, żeby zachowywać się cicho. Zanim wbiegłam do domu usłyszałam dźwięczny śmiech Jussa. Tak, bardzo śmieszne.

Gdy załatwiłam swoje potrzeby fizjologiczne, odczułam niesamowitą ulgę. Po umyciu dłoni wyszłam z łazienki gdzie po otwarciu drzwi zastałam Justina.  Spojrzałam na twarz Justina i zobaczyłam ten jego zadziorny uśmiech. Po chwili poczułam jego rękę przy mojej głowie opartą o drzwi do łazienki. Możecie mi powiedzieć czemu po dwóch latach bycia ze sobą, moje serce przyśpieszyło bicie o tysiąc razy szybciej? Spojrzałam w jego tęczówki. W tamtej chwili przypomniały mi swoim kolorem kawę. Uśmiechnęłam się do swoich myśli. Kocham kawę.

-Nikogo nie ma w domu. – powiedział zachrypiałym głosem.

-Jak to? – zmarszczyłam. Przecież rodzice mieli tutaj przyjść z dzieciakami.

-Pewnie poszli do domu Twoich rodziców. – powiedział i zbliżył swoja twarz do mojego ucha. – A wiesz co to oznacza? – szepnął do ucha i przygryzł jego płatek. Po moim ciele przeszedł dreszcz. Jaja se robicie? Po dwóch latach?! I ja dalej tak na niego reaguję? Położyłam rękę na jego karku i pociągnęłam za włosy, tak, że musiał na mnie spojrzeć. Spojrzałam w jego oczy. Jego wzrok wędrował od moich oczu do ust, i tak na okrągło. Spojrzał w moje oczy i oblizał wargę. 

Przybliżył się i lekko musnął moje wargi, a ja pogłębiłam pocałunek przyciągając go bliżej siebie. Pociągnęłam go lekko za końcówki włosów. Cicho jęknął prosto w moje usta. Swoją drogą, mógłby pójść do fryzjera. Zaśmiałam się sama z siebie. Justin naparł na mnie biodrami, nim się zorientowałam obie moje dłonie trzymając w górze w żelaznym uścisku. Wydaję cichy jęk, rozchylając wargi i dając zielone światło jego językowi. On to natychmiast wykorzystuje, wprawnie eksplorując wnętrze mych ust. Poczułam na brzuchu jego nabrzmiałą erekcję.

- Jesteś… taka… słodka – mruczy.

Złapał mnie za tyłek i jednym, sprawnym i wyćwiczonym ruchem podnosi mnie do góry a ja oplotłam jego biodra nogami. Po chwili przenieśliśmy się do sypialni.

-Justin. – szepnęłam cicho, żeby go obudzić. Nie chciałam, bo strasznie słodko spał, a to, że się obudzi oznacza, że będzie musiał wyjechać na trzy miesiące.

-Justin. – powiedziałam głośniej. Nic.

-Justin.  – powiedziałam normalnie. Nadal nic. Próbowałam wszystkiego ale nic to nie dało. Serio, walnęłam go nawet poduszką ale on tylko przekręcił się na plecy. Wyglądał jak anioł. Wyglądał tak niewinnie i dziecinnie. Jego włosy były w nieładzie, które dodawały mu seksapilu. Jego dobrze wyrzeźbiony brzuch i… wpadłam na świetny pomysł, żeby go obudzić. Siadłam na nim okrakiem i uśmiechnęłam się zadziornie, chociaż i tak byłam pewna, że nie widzi. Pochyliłam się i pocałowałam go w szyję. Z szyi przeszłam na obojczyk. Pocałowałam każdy tatuaż na jego klatce, a potem schodziłam niżej. Nadal się nie obudził, ale z czasem, gdy schodziłam coraz niżej zaczynał się bardziej wiercić. Uśmiechnęłam się i opuściłam jego bokserki lekko w dół. Pocałowałam go tam, dając siarczystego buziaka. Automatycznie usiadł.

- Co? Jak? Gdzie? – zapytał i spojrzał na mnie zaspanym wzrokiem. Wyprostowałam się i nic nie mówiąc wpiłam się w jego usta. Naparłam na niego i zagłębiłam swoje dłonie w jego włosach. To nasz ostatni poranny pocałunek przed jego wyjazdem. Musiał być wyjątkowy. Położyłam go dalej całując. Oderwałam się od niego dosłownie na sekundę, żeby zaczerpnąć powietrza.  

Spojrzałam w jego oczy, a on myśląc o tym samym co ja przed chwilą, przyciągnął mnie do siebie jeszcze raz. Całowaliśmy się tak jeszcze krótką chwilę.

- Musisz się ubrać, szybko. Scooter czeka na Ciebie na dole. Powiedział, że masz 15 minut. – powiedziałam na jednym wdechu i wyprostowałam się. Podniósł się na łokciach z zadziornym uśmieszkiem, ale jego oczy pokazywały, że był rozerwany. Z Jednej strony chciał zostać, z drugiej jechać.

- Ile czasu mi jeszcze zostało? – zapytał a ja zerknęłam na zegarek i parsknęłam śmiechem. Zmarszczył brwi ale jego uśmiech powiększył się minimalnie.

- Mniej więcej 6 minuty. – zagryzłam wargę, żeby powstrzymać śmiech.  Zeszłam z niego i pocałowałam w czoło. – Leć zrobię Ci coś do jedzenia na drogę. Oczywiście wiedziałam, że w samolocie będzie miał zdecydowanie lepsze jedzenie, ale chciałam czymś zająć ręce i myśli. Zrobiłam mu wymyślne kanapki. Później wzięłam Jacoba na ręce, bo zaczął jęczeć. Posadziłam go sobie na biodrze i podałam butelkę z sokiem.

- Siema Scooter. – odwróciłam się słysząc głos Justina z walizką w dłoni. Uśmiechnęłam się lekko.

-Cześć młody. Czekam na zewnątrz a ty się pożegnaj. – poklepał go po ramieniu. – Do zobaczenia, Tori. – uśmiechnął się.

-Pa. – odpowiedziałam i odprowadziłam go wzrokiem. Przeniosłam go z powrotem na Justina. Podszedł do mnie szybko i przytulił mnie. Się znaczy nas. Jacob złapał się za jego szyję i nie chciał puścić.

- Niedługo się zobaczymy, obiecuję. – pocałował Jacoba w czoło i głaskał go po głowie. Spojrzał na mnie. Uśmiechnęłam się krzywo. – Będę dzwonił. Będę starał się codziennie, obiecuję. – przygarnął mnie do siebie i przyłożył swoje usta do mojej głowy. Oplotłam go ramionami w pasie.

- Nie wyjeżdżaj… - szepnęłam w jego klatkę. Nadal jego wargi dotykały mojej głowy. Wziął głęboki wdech.

-Będzie mi brakowało tego truskawkowego zapachu. – powiedział a ja się zaśmiałam. – Będę tęsknił. – szepnął mi do ucha i pocałował w skroń.

- Ja też. – przytuliłam go mocniej i odsunęłam się. Uśmiechnął się słabo, ponownie pocałował Jake’a w główkę i oddał mi go. Przytuliłam małego. Patrzył na tatę.

- Do zobaczenia niedługo. – chyba próbował się uśmiechnąć, ale wyszedł mu grymas.

-Kocham Cię. – powiedziałam cicho.

- Ja was też. – pocałował mnie ostatni raz w usta.

Wyszliśmy na dwór. Justin spakował swoje walizki do samochodu i otworzył tylne drzwi. Pomachał nam, a my mu odmachaliśmy. Uśmiechałam się, bo wiedziałam, że trasa i Beliebers go uszczęśliwiają. Przesłałam mu całusa w powietrzu, a on udając, że go łapie schował go do kieszeni. Zaśmiałam się z tego debila i uświadomiłam sobie, że nie wytrzymam tak długo bez niego. Nie dam rady. Już prawie zamykał drzwi samochodowe, kiedy ja krzyknęłam.

- Justin! Stójcie! – otworzył szerzej drzwi, słysząc mój głos, a ja podbiegłam z Jake’em do samochodu. – Nie wzięliście pewnych rzeczy. 

_________________________________________________

Siema! Jest nowy rozdział! 

Gratulujcie Veronice, bo gdyby nie ona nie byłoby dzisiaj rozdziału :p

Nie byłam pewna jak go zakończyć, a dzięki niej, wpadłam na pomysł i...

Ta da!

JEst nowy rozdział :)

Dziękuję, za komentarze pod ostatnim rozdziałem <3 

To naprawdę wiele dla mnie znaczy <3

Hmm mogę poprosić o 5-7 komentarzy także tutaj? Proszę <3

Mogę na was ponownie liczyć? ;)

Love ya all! <33