II Rozdział 44 "Co? Co ty pleciesz?"

Odebrałam i przyłożyłam urządzenie do ucha. Jake bawił się moimi włosami.

-Halo? - odezwałam się pierwsza.

-Cześć Skarbie. - po drugiej stronie usłyszałam głos... Conora!

-Matko, nie wierzę! Conor, to ty? - powiedziałam podniesionym głosem.

-Cześć Vicy. - zaśmiał się do słuchawki.

-Skąd ty...? - zaczęłam ale mi przerwał.

-Gadałem z Julią. - wytłumaczył.

-Aaaaa spoko. - zaśmiałam się. - co tam u Ciebie i Kasi? - uśmiechnęłam się.

-Jest dobrze. Kasia jest w Polsce a ja w Stratford.

-Żartujesz?! - pisnęłam i Jake zaczął się wiercić.

-Nie. Przyleciałem w sprawie interesów.

-Super! Słuchaj Con, ja muszę kończyć. Na ile zostajesz?

-Właściwie to już pojutrze wylatuję.

-Spotkamy się jutro? - spytałam i poprawiłam synka na rękach.

-No pewnie!

-Dobra, to jesteśmy umówieni na jutro. Pa – powiedziałam.

-Pa – pożegnał się i rozłączył.

Włożyłam Iphone'a do torebki i zeszliśmy na dół. Położyłam ją na stoliku w przed pokoju i weszłam do kuchni.

-Hej – po dziesięciu minutach weszła Pattie.

-Cześć. - dałam jej całusa w policzek na przywitanie. - Co tu robisz tak wcześnie?

-Muszę Ci coś powiedzieć... - zaczęła.

-Hmm? - spytałam i usiadłam na krześle, sadzając Jacoba na kolanach.

-Powiedziałam mu.

-Ale co i komu?

-Justinowi o... o Jacobie – odpowiedziała i spuściła głowę.

-Co on na to? - spytałam i pogłaskałam małego po główce na co on się uśmiechnął.

-Zadawał pytania... różne. Mówił, że nie pamięta sobie Ciebie ani tego, że mielibyście dziecko.

-Przecież wtedy nic nie było wiadomo. - odparłam.

-Właśnie wiem. Mimo wszystko chce go zobaczyć. - uśmiechnęła się.

-Tsa. No nie wiem.

-Victoria... pomyśl. A może jeśli zobaczy Ciebie i Jacoba to sobie coś przypomni? Nie możemy mieć pewności. Może tak, może nie. Nie wiem, ale jeśli nie spróbujemy to możemy później żałować.

-W sumie masz rację. Pójdę dzisiaj do niego. - postanowiłam.

-Ymm... jeszcze nie wiesz jednego...

-Co znowu? - jęknęłam, wstałam i wzięłam chłopczyka tak, że siedział mi na biodrze( wiecie o co mi chodzi?)

-Justin dzisiaj wychodzi.

-Jak to?

-Wypisał się na własne życzenie. Powiedział, że czuje się już dobrze i jeśli wróci do domu to sobie wszystko przypomni.

-Hmm ciekawe. - powiedziałam.

-Dobra, ja już mykam. Wpadniesz? - spytała.

-Pewnie tak. Pattie? Jest sprawa.

-Jaka?- zakładała buty.

-Umówiłam się jutro z kolegą, z którym nie widziałam się ponad dwa lata. Zaopiekowałabyś się Jacobem przez jakąś godzinkę albo dwie.?

-Kobieto, ty się jeszcze pytasz – pokręciła głową z aprobatą. - No pewnie – uśmiechnęła się.

-Dzięki. - odwzajemniłam gest.

-Ja lecę pa. - pożegnała nas całuskiem w policzki.

Do godziny 15 przesiedzieliśmy w salonie lub w kuchni. Razem z Gaby, Chrisem, Caitlin i dzieciakami. Śmialiśmy się, żartowaliśmy i gadaliśmy, to pierwsze najbardziej z min dzieciaków i to ostatnie o tym co się dzieje u reszty paczki i u chłopaków z 1D. Szczerze, to przez te 7 miesięcy dzwonili i pisali dość często, by dowiedzieć się co jest u Justina. Przeważnie odpowiadaliśmy, że bez zmian. Najbardziej przejął się tym jednak Niall, który bądź, nie bądź jest BoyBelieberem. A co u nich hmm... Zayn i Perrie nadal są razem i cały czas nie mogą dogadać się co w związku ze ślubem, Niall i Harry nadal są singlami, pomijając kilku tygodniowe związki Hazzy, Louis oświadczył się Eleanor a Liam, cóż 5 miesięcy temu zerwał z Sophie i no... jakby to powiedzieć... przez bodajże te 5 miesięcy z powrotem próbował odzyskać Dani. Ona jednak nie była pewna co do jego uczuć, ale gdy zaczął jej przysyłać codziennie jej ulubione kwiaty i wysyłać liściki miłosne (kurcze, jak za dawnych czasów!) wybaczyła mu i na nowo próbują zbudować swój związek. Wiadomo, nie będzie tak jak kiedyś ale zawsze może być lepiej. (od autorki: chciałabym, żeby tak było na prawdę!)

Czyli tak, koło 3pm zaczęłam się zbierać by pójść do domu Bieberów. Justin przyjeżdża o 16 a ja postanowiłam pójść wcześniej. Nie wiem dlaczego, po prostu tego potrzebowałam.

Założyłam Jake'owi bluzę, bo zrobiło się chłodno.

Wzięłam głęboki wdech i zadzwoniłam do drzwi poprawiając sobie synka na rękach.

Drzwi otworzyła mi Jazzy. Uśmiechnęłam się na sam widok jej radosnej buźki. Przywitałam się z nią a ona ze mną i bratankiem( trochę to głupio brzmi, 6-letnia dziewczynka ciocią no i 4-letni chłopczyk wujkiem, ale okeeey). Przywitałam się ze wszystkimi, którzy byli w domu, czyli, Jaxo, Erin i Sandi. Pattie i Jeremy pojechali po JB.

Przeprosiłam wszystkich i poszłam do jego pokoju. Jacob usnął

więc położyłam go na łóżku i poobkładałam go poduszkami ze wszystkich stron żeby nie spadł. I tak będę tu cały czas ale ostrożności nigdy dosyć. Usiadłam na krawędzi łóżka i spojrzałam w kierunku szafki nocnej. Stało tam zdjęcie. Moje i jego.

Uśmiechnęłam się jak przypomniałam sobie tamten dzień. To był bodajże dzień przed wyjazdem Justina w trasę. Wyjęłam je z ramki i odwróciłam na drugą stronę.

-„Dla Ciebie Kocie :* Kocham Cię! Na zawsze, Twoja Victoria <3 – przeczytałam na głos z kimś. Ostatnie cztery słowa. Automatycznie wstałam i odwróciłam się. Stał tam we własnej osobie. Justin. Mój Justin.

-Cześć. - odezwał się pierwszy, po kilku minutowej ciszy.

-Hej. Stylu nie straciłeś. Nic a nic. - zachichotałam.

-Brakowało mi tego. - odpowiedział i uśmiechnął się.

-Czego? -spytałam i spoważniałam.

-Twojego śmiechu, uśmiechu. - odpowiedział uśmiechając się. Mi też brakowało tego. Jego uśmiechu, jego oczu, jego całego. Ale zaraz.

-Co? Co ty pleciesz? Przecież ty nic nie pamiętasz. - zauważyłam.

-Pattie pewnie już Ci mówiła. Więc zacznę od tego, że powiedziała mi przedwczoraj o Jacobie – spojrzał na śpiącego chłopczyka i jego uśmiech automatycznie się powiększył. - W nocy przyśniłaś mi się ty. Właściwie, najważniejsze sceny. Jak się poznaliśmy – zaśmiał się a ja dołączyłam do niego przypominając sobie tą scenę, jak pomylił mnie z Gomez. - później spotkania zresztą, pierwsza noc u Ciebie w domu, trasa, Paryż, tamta noc, i sylwester. - dodał ciszej. - a najbardziej ranek. - spojrzał na mnie i podszedł. Nie pewnie. Teraz staliśmy niecały metr od siebie.

-Przypomniałeś sobie – szepnęłam i w moich oczach pojawiły się łzy.

-Tak. Tylko proszę Cię nie płacz. Nie przeze mnie. - przysunął się i podniósł mój podbródek tak, żebym na niego patrzyła. - Nie płacz, proszę. Nie teraz, nie kiedy przypomniałem sobie o Tobie. Proszę. - położył jedną dłoń na mój policzek i pocałował. Krótko ale zarazem delikatnie i namiętnie. - A co u Gaby? - spytał gdy leżeliśmy na łóżku. Jacoba, zabrała Pattie na dół, gdy się obudził.

-Ją też sobie przypomniałeś ? - zapytałam.

-Niee. - posmutniał.

-Ale mnie sobie przypomniałeś. - powiedziałam trochę zawiedziona.

-Nie wiem dlaczego tak jest ale się cieszę. - pocałował mnie w głowę. - Nie mam pojęcia jak mogłem Cię zapomnieć. I pomyśleć, że mówiłem, że Gomez to moja dziewczyna. - na jego twarzy pojawił się grymas.

-Wiesz co? Powinnam się za to na Ciebie obrazić. - powiedziałam z poważną miną a na jego twarzy pojawiło się zakłopotanie.

-Co... ?

-Foch Forever za to, że mówiłeś, że Selena to Twoja dziewczyna. - odwróciłam się do niego tyłkiem. Po chwili poczułam na swojej szyi jego pocałunki. Nie zareagowałam.

-Tori... - szepnął a po moim ciele przeszły ciarki. Odwrócił mnie i pocałował długo. Położyłam swoje dłonie na jego kark i przyciągnęłam go d siebie. Brakowało mi tego, brakowało jak cholera.

-Fuuu – usłyszeliśmy głosy Jaxona i Jazzy. Odsunęliśmy się od siebie i zaśmialiśmy się.

-Chodźcie tu do mnie. - powiedział Justin i rozchylił ramiona a dzieciaki rzuciły się na niego.

Dzieciaki oczywiście musiały go wymęczyć, w końcu po 7 miesiącach odzyskali brata więc i mu i im się należy.

Jestem mega szczęśliwa. Nawet sobie nie można sobie tego wyobrazić! Teraz tak. Teraz mogę nazwać się najszczęśliwszą dziewczyną na świecie!

Następne dwa tygodnie minęły jak z bicza strzelił. Justin powoli sobie wszystko przypomina. Nie to, że coś ale uparł się, że albo ja przeprowadzę się do niego albo on do nas. Ja nie chciałam, bo u nich i tak jest 6 osób więc... on dzisiaj wprowadził się do nas.

Położyłam właśnie Jake'a do łóżeczka, bo zasnął. Jest godzina 1pm i to jest jego pora drzemki. Będzie spał przez góra dwie godziny. A ja mając wolną chwilę położyłam się na łóżko i wzięłam do ręki Upragnione życie Louise Voss. Taka o ta książka

Jednak nie dane było długo nacieszyć mi się ciszą.

-Victoria! - krzyknął Juss.

-Ciii – upomniałam go i podeszłam do łóżeczka. Jacob na szczęście sienie obudził, przekręcił się tylko na brzuch.

-Przepraszam. - podszedł do mnie i przytulił od tyłu. Swoje ręce położyłam na jego, czyli na mój brzuch.

-Co chciałeś? - spytałam i patrzyłam jak małemu równomiernie unosi się klatka piersiowa.

-Przypomniałem sobie wszystko rozumiesz?! - krzyknął szeptem o ile to możliwe. Był podekscytowany.

-To super. - uśmiechnęłam się.

-Wiesz co nie mogę sobie przypomnieć jednej rzeczy. - powiedział i nie oderwał się ode mnie. Przez kawałek się nie odzywał.

-Jakiej? - odwróciłam się i... zgadnijcie co/kogo zobaczyłam...

____________________________________________________

Heeej :*

Jejka jakie krótkie o.O Ale myślę, że zadowoli was treść ;) 

Nie mogłam was dłużej męczyć tym, że Justin stracił pamięć ;;__;; nie mogłam <3

I jak się podoba? Fajne? bo mnie tak ło xd
co albo kogo zobaczyła Victoria? Wypowiadajcie się w komach :)
A co do komów...
Dziękuję wam za te słowa! Już dawno na moim blogu nie było tyle komentarzy ! <3
Swoja drogą nwm czy wgl były o.O ale ok.
Dziękuję! <3
Love ya! <3