II Rozdział 43 "No właśnie. To co? "

Samochód. Pisk opon. Strach. Śmierć?

-Nieeeeeeeeeee! - Victoria pisnęła i złapała się za głowę.

-Co jest? - spytała Pattie i wszyscy się odwrócili. - Tylko nie Justin. Tylko nie mój synek. Powiedzcie, że to nie mój syn! - krzyknęła i obie najważniejsze kobiety w życiu Justina podbiegły do niego. Chłopak ledwo oddychał.

-Kocham Was. - tutaj, teraz to były ostatnie słowa chłopaka. Stracił przytomność.

-Zadzwońcie po pomoc! Zróbcie coś! To nie może być prawdą! On musi, żyć! - Tori była naprawdę przerażona, faktem, że może stracić najważniejszą osobę w jej życiu.

Przed dom zlecieli się wszyscy, domownicy, sąsiedzi, chwilę później przyjechało pogotowie i policja zawiadomiona przez, bodajże Jeremy'ego.

To wszystko działo się tak szybko. Do szpitala z Justinem pojechała jego mama i dziewczyna. Reszta ruszyła samochodami.

Przy całym zdarzeniu nie mogło, oczywiście zabraknąć paparazzi. Jednak nikt nie zwracał na nich uwagi. Wszyscy czuli, przede wszystkim strach.

W szpitalu, Justinem od razu zajęli się najlepsi chirurdzy, którzy zostali wezwani.

Piosenkarz od razu został zabrany na salę operacyjną.

| Gaby |

Wszyscy wbiegliśmy do szpitala jak poparzeni. Rozjarzałam się i podleciałam do recepcji.

-Przepraszam, przed chwilą został przywieziony mój kolega. - powiedziałam na jednym tchu

-Justin Bieber? - odpowiedziała recepcjonistka spokojnym głosem. Miała około 30 lat

-Tak. Co z nim?

-W tej chwili jest operowany, więcej nic nie wiem.

-A te dwie kobiety, które z nim przyjechały. - Pani Robinson, z tego co wyczytałam z plakietki pokazała ręką w prawo.

Od razu podbiegliśmy do nich i przytuliłam Victorię. To jest nie fair!

-Co z nim? - po trzech godzinach operacja została skończona.

-A państwo to kto? - spytał lekarz.

-Jestem jego dziewczyną. - odpowiedziała Vico.

-A ja mamą. - Pattie podeszła do niej i objęła w pasie.

-Dobrze. Czyli, powiem prosto. Pani syn miał rozciętą czaszkę, połamane kilka żeber, złamana noga i ręka. Jego stan nie jest najlepszy ale jest stabilny.

-A co z tą głową? - spytała Pattie. - Będzie wszystko pamiętał?

-Co do tego nie mamy pewności. Jak na razie jest w śpiączce. Nie wiemy kiedy się wybudzi. Trzeba czekać.

-Co? - powiedziały obie i się rozpłakały.

*** 7 miesięcy później***

| Victoria |

Dzisiaj mija 4 miesiące od narodzin Melanie i 3 miesiące od narodzin Jacob. Spytacie o kogo chodzi. Hmm.. Mel to córeczka Gaby i Christiana a Jake to synek mój i Justina.

Bieber... hmm nie obudził się ale na szczęście jego stan się polepsza z dnia na dzień.

-Cześć – zeszłam do kuchni gdzie siedziała już Gaby z Melanie. - Hej mała – pocałowałam ją w policzek na co ona się zaśmiała.

-Hej. Jak się czuje Jake? - spytała i dała małej łyżeczkę zupki.

-Dobrze. - uśmiechnęłam się. - jest lepiej. - mały trochę chorował.

-To dobrze. A idziesz dzisiaj do Justina? - zadała kolejne pytanie.

-Wypadałoby. Nie byłam u niego od tygodnia. - wykrzywiłam buzie w grymasie i nalałam sobie soku do szklanki.

-Pattie dzwoniła przed chwilą.

-I co?

-Justin poruszył palcami. - uśmiechnęła się.

-Zajmiesz się Jacobem? Proszę. - mówiłam po drodze zakładając buty. Poszła za mną z Mel na rękach.

-Dobra. Ale - zaczęła ale ja jej przerwałam.

-Lecę. Pa. - cmoknęłam je w policzki i wyleciałam z domu.

Zatrzymałam taksówkę i podałam adres. Po 20 minutach byłam w szpitalu, zapłaciłam kierowcy i zaszłam jeszcze do pobliskiej kwiaciarni. Kupiłam jedną, czerwoną różę. Nie wiem dlaczego, ale codziennie mu ją wymieniałam. Po to, żeby czuł się lepiej? Nie mam pojęcia, przecież i tak o tym nie wie.

Weszłam do szpitala, przywitałam się z recepcjonistką i pojechałam windą na 5 piętro, gdzie znajdowała się sala Justina. W korytarzu stała Rosalie, pielęgniarka, która opiekowała się Bieberem.

-Znowu róża? - spytała i zaśmiała się.

-Tak. - odpowiedziałam jej tym samym.

-Dobra. Ale dzisiaj nie za długo. - upomniała mnie.

-Ok. Spróbujemy – puściłam jej oczko i weszłam do sali. - hej skarbie. - podeszłam do łózka, pocałowałam go w usta i zmieniłam różę.

Usiadłam na krześle obok jego łóżka i opowiadałam mu wszystko co się u nas działo. Opowiadałam mu o Melanie, o Jacobie, Gaby, Chrisie, dzieciakach, Pattie ogólnie o wszystkich.

Po dwóch godzinach Justin zaczął delikatnie ruszać palcami i powiekami. Od razu zawołałam lekarza.

-Panie doktorze! Budzi się! - wrzasnęłam i złapałam go za dłoń.

| Justin |

Te powieki są takie ciężkie! Starałem się je otworzyć, kilka razy, ale na darmo. Dopiero po setnym razie udało się, ale zobaczyłem przerażająco jasne światło, więc od razu zamknąłem oczy.

-Panie doktorze! Budzi się! - usłyszałem ten sam głos, którego nie słyszałem od ponad tygodnia. Tylko jedno zasadnicze pytanie... do kogo należał ten głos?

-Justin, słyszysz mnie? - do moich uszu doszedł donośny, spokojny męski głos. Ponownie powoli otworzyłem oczy. Rozejrzałem się po pomieszczeniu.

-Gdzie.. gdzie ja jestem? - głos miałem baaardzo zachrypnięty.

-W szpitalu. - odpowiedziała brunetka. Przeniosłem na nią wzrok. - Cześć kochanie. - uśmiechnęła się.

-Gdzie Selena? - szepnąłem, bo nie mogłem głośniej.

-Selena? - spytała i uniosła brew.

-No tak. Moja dziewczyna. - odpowiedziałem i patrzyłem na nią. Czyli tak wygląda osoba, do której należy ten piękny głos. - a ty? Kim jesteś? - zapytałem.

-Ja... pielęgniarką. - odpowiedziała i wymieniła spojrzenia z lekarzem.

-Wody – jęknąłem i dziewczyna od razu podała mi szklankę.

-To ja zadzwonię do Twojej mamy. - powiedziała i wyszła. Ledwo napiłem się wody. Miałem tak jakby gule w gardle.

-Dlaczego tu jestem? - szepnąłem po raz kolejny.

-Miałeś wypadek, przez co miałeś połamanych kilka żeber, nogę i rękę oraz pękniętą czaszkę. - odpowiedział.

-Aha. - odparłem i zastanawiałem się dlaczego u tej dziewczyny, gdy powiedziałem, że Selena to moja dziewczyna, w oczach pojawiły się łzy. To jedno mnie zastanawiało...

-Cześć synku. - do pokoju weszła moja mama.

-Hej. - uśmiechnąłem się. Głos miałem jeszcze troszkę zachrypnięty.

-Jak dobrze, że się obudziłeś. - przytuliła mnie mocno.

-Mamo... byłem w śpiączce, prawda? - przytaknęła głową. - Jak długo?

-7 miesięcy, skarbie, 7 miesięcy. Masz szczęście, że masz taką dziewczynę. Przychodziła tu codziennie, no prawie – zaśmiała się.

-Selena tu była?

-Jaka znowu Selena? - spytała zdziwiona.

-No moja dziewczyna...

-Twoja dziewczyna, mówisz? Wydawało mi się, że jest nią Victoria. - założyła ręce na piersi.

-Co? Przecież, ja jestem z Seleną. - mówiłem swoje.

-Panie doktorze, czy to możliwe, że Justin nie pamięta Victorii? - spytała.

-Tak. Mogła nastąpić zanik pamięci. Nie wiem, ile czasu może to trwać, ale najlepiej by było gdyby na razie odpoczął. - gdy skończył do pokoju ktoś wszedł. Christian, jakaś dziewczyna, która trzymała małą dziewczynkę na rękach.

-Cześć Biebesiak, jak się czujesz?

-Hej Beadles – zaśmiałem się cicho. - w miarę. - odpowiedziałem. - Kto to? - przeniosłem wzrok na dziewczynę.

-To ja Gaby, nie pamiętasz mnie? - spytała a ja zmrużyłem oczy. - Tori też nie poznałeś?

-Kogo? - po raz kolejny tego dnia zadałem pytanie.

-No pięknie. Przepraszam. Pattie? - spytała i pokazała na dziewczynkę.

-Zawsze. - mama uśmiechnęła się i wzięła małą na ręce.

-O co chodzi? - znowu pytanie. Ahh...

| Victoria |

-To ja zadzwonię do Twojej mamy. - powiedziałam i wyszłam.

On mnie nie pamięta! Nie pamięta mnie! Odeszłam kawałek i zsunęłam się po ścianie i najzwyczajniej w świecie zaczęłam płakać! Po raz kolejny... Aż dziw, że mam jeszcze łzy. Ja już nie mam siły!

-Siostra? - usłyszałam głos Chrisa i od razu się podniosłam. - Co jest? - spytał i mnie przytulił.

-Obudził się. - wychlipałam i wtuliłam się w niego bardziej. - Obudził się. - powtórzyłam. Staliśmy tak przez chwilkę.

-Idźcie do niego. - odsunęłam się od brata i uśmiechnęłam się lekko.

-A ty? - spytała Gaby i poprawiła sobie Mel na rękach.

-Posiedzę tutaj. - pokazałam na krzesełka za mną.

-No dobra. - uśmiechnęła się i weszli do sali.

Życie jest nie sprawiedliwe. Nie jest! Kurr...

Usiadłam na krześle i myślałam. Myślałam jak to teraz będzie. Justin się obudził, zajebiście, ale co z tego, jeśli mnie nie pamięta i mówi, że jego dziewczyną jest Gomez? Na dodatek NIE WIEDZIAŁ o ciąży, nie wie o istnieniu Jacoba... Zajebiście, c'nie? (czujecie ten sarkazm?)

-Vici, tak mi przykro – poczułam, że ktoś siada obok mnie. Po głosie rozpoznałam, że to Gabriella. Spojrzałam na nią. Wtuliłam się w nią i ponownie rozpłakałam. - Spokojnie, tylko spokojnie. Będzie dobrze, uwierz mi. Justin odzyska pamięć a jeśli nie to...

-No właśnie. To co? - spytałam pochlipując.

-To i tak znowu się w Tobie zakocha. Jeśli raz już mu się to udało to niby dlaczego nie mogłoby mu się udać ponownie? A poza tym, jego serce tak czy siak jest zajęte całe Tobą. Stracił pamięć, fakt, ale to mózg a serce zostało, takie jakie było. Są w nim wszystkie wspomnienia związane z wami. - cały czas głaskała mnie po głowie.

-Dziękuję. - wtuliłam się w nią ponownie.

-Idziemy? - spytał Chris. Obie podnieśliśmy głowy.

-Gdzie Jacob? - spytałam gdy zaczęłam trzeźwo myśleć. Spojrzałam na niego a potem na nią.

-Spokojnie jest z dziadkiem w kafejce. - odpowiedziała i wzięła Melanie od Christiana.

-Szpitalnej? - spytałam i wszyscy udaliśmy się korytarzem w stronę kafejki.

-Tak. - odpowiedzieli i spojrzeli po sobie.

Z taką czułością, z taką miłością, że aż mnie ciarki przeszły. Jedno słowo, jeden wyraz, który w tamtym momencie przeszedł mi przez głowę. Justin. Taak.

Gdy wzięliśmy Jake od Jeremy'ego od razu udaliśmy się do domu. Uśmiechnęłam się na sam widok śmiejącego się Jake'a. Jest strasznie podobny do Biebsa.

Ahh...

Przez kilka dni nie chodziłam do szpitala. Nie mogłam znieść tego, że on mnie nie poznaje. Poza tym, nie sądzę że chciałby żebym go odwiedzała. W końcu mnie nie pamięta! Mam już tego dość.

Może po prostu wyjadę, usunę się raz na zawsze z jego życia! Może tak by było najlepiej? No ale nie mogę tego zrobić Gaby i Chrisowi, Pattie, dzieciakom... nie. Muszę dać radę. Muszę być silna.

-Pytał się o Ciebie. - do salonu weszła Pattie. Siedziałam z małym w salonie na dywanie a on bawił się zabawkami. Spojrzałam na nią.

-Cześć. - odpowiedziałam.

-Hej.

-Patrz kto przyszedł. - powiedziałam małemu a ten obrócił swoją pulchną główkę do tyłu. Mimo swojego trzymiesięcznego „wieku” jest bardzo mądry. Nie wiem po kim to odziedziczył. Chyba po babciach. Hehe .

-Cześć Jacob. - Patricia wzięła go na kolana. - Pytał się o Ciebie.

-Jak się czuje? - spytałam i wzięłam do rąk miśka Jake'a.

-Jest lepiej, przypomniał sobie już, że zerwał z Seleną. - uśmiechnęłam się leciutko pod nosem.

-Naprawdę?

-Tak. Ale niestety tylko to. - posmutniała i dała buziaka wnukowi.

-Chcesz coś do picia? - uśmiechnęłam się.

-Tylko wody. - odwzajemniła gest. - Cieszysz się, że przypomniał sobie, że nie jest już z Seleną, prawda?

-I to jak. - uśmiechnęłam się szeroko.

Poszłam do kuchni i wlałam wodę do szklanki. Podałam ją mamie Biebera i zaczęłyśmy rozmawiać. O wszystkim i o niczym. Co teraz będzie z trasą Justina i takie tam.

Przegadałyśmy z godzinkę i Chris, Gaby i Mel wrócili od naszych rodziców. Melanie i Jacob bawili się w „kojcu” a my spokojnie rozmawialiśmy.

Około godziny 20 Pattie poszła do siebie i właśnie Caitlin wróciła do domu. Jacob już powoli zasypiał na moich rękach, więc zaniosłam go do pokoju. Położyłam go w łóżeczku i sama poszłam wziąć prysznic. Trochę się uspokoiłam.

JB przypomniał sobie, że n ie jest z Seleną. I o to chodziło. Teraz może być tylko lepiej!

„Dobra, odpukaj, bo jeszcze będzie na odwrót”.

Założyłam bluzkę Jussa, spodnie dresowe, wysuszyłam włosy, spięłam w koka i wróciłam do pokoju. Podeszłam do łóżeczka i przykryłam małego. Uśmiechnął się leciutko i zaczął ssać kciuk.

Po chwili sama się położyłam i usnęłam.

Następnego dnia rano, o 6, obudził mnie płacz Jacoba. Przetarłam oczy i podeszłam do łóżeczka. Wzięłam go na ręce i zaczęłam chodzić po pokoju, kołysząc się, by go uspokoić. Trochę się uspokoił ale tylko trochę. Zeszłam z nim na dół i przyszykowałam mleko. Wzięłam butelkę, wsypałam mleka, zalałam gorącą woda, zakręciłam i zaczęłam mieszać. Najpierw łyżeczką a później potrząsając. Sprawdziłam jeszcze na nadgarstku czy nie za gorące. Było dobre więc dałam Jake'owi. „Pobujałam” nim trochę gdy on jadł. Jak już był pełny, znowu usnął a ja z powrotem mogłam się położyć.

Później spałam do jakiejś 10, ale byłam wyspana. Postanowiłam, że pójdę dzisiaj do Justina. Nie wiem jak to zrobię, ale muszę tam pójść.

Ubrałam się szybko w to i wróciłam do pokoju gdzie Jacob już nie spał. Wzięłam go na ręce, pocałowałam w główkę na co on zachichotał. W tamtym momencie zadzwonił telefon. Odebrałam i przyłożyłam urządzenie do ucha. Jake bawił się moimi włosami.

-Halo? - odezwałam się pierwsza.

-Cześć Skarbie. - po drugiej stronie usłyszałam głos... 

______________________________________________________

Heeeeejo niuńki! 

Co tam u was? :D 

eeeej nie za szybko? Jak wam się podoba rozdział? Jaak dla mnie jest meega długi xd ;p

nie wiem jak dla was :D 

Podoba się wgl? mi pół na pół, ale to większe pół ;p (masło maślane xd ) 

Kurcze dziewczyny, dziękuję wam za te komentarze! Jesteście wielkie! 

Patrycja przepraszam :c wiem, że nie chciałaś żeby nic się nie stało no ale... :/ Przepraszam! <3

Kocham was ROBACZKI! ;p <3 :*