II Rozdział 36 "Bosko ale to mój chłopak"

-No i jestem z Justinem – skończyłam swój monolog. Długo trwało a Eleanor siedziała i słuchała.
-Wow, trochę się działo. - powiedziała i miała trochę zachrypnięty głosik.
-No troszkę, teraz ty opowiadaj. O co chodziło wtedy w sklepie? - spytałam.
-Wiesz, powiedziałaś, że Justin to zwykły człowiek. Dla Ciebie może i tak, ale teraz jak tego posłuchałam, to wskoczyłabyś dla niego w ogień. - uśmiechnęłam się delikatnie. - No widzisz, on dla mnie jest kimś więcej niż człowiek, jest moim idolem. Rok temu rzucił mnie chłopak, z którym byłam ponad 2 lata. Ogólnie, zdradził mnie. Tak wiem, głupie, ale on był ode mnie o dwa lata starszy. Właśnie wtedy, zaczęłam się ciąć – podwinęła rękaw od lewej ręki. Przyłożyłam dłoń do ust. - Przestałam pół roku temu. Wiesz dzięki komu? - pokiwałam przecząco głową. - Dzięki Justinowi. Wcześniej nie miałam nic do niego ale, jak miałam tą „depresję” - zrobiła cudzysłów w powietrzu. - moja przyjaciółka z Polski zabrała mnie na „Never Say Never”, sama się zdziwiłam, że go jeszcze puszczają ale wytłumaczyła mi, że to był zlot Beliebers. - uśmiechnęła się. - Po tym filmie wiedziałam o nim wszystko. Jak wróciłam do domu od razu weszłam na internet i czytałam o nim całą noc. Nawet nie czułam zmęczenia. Wtedy wróciłam do świata żywych, wróciła stara ja. - uśmiechnęła się. Odwzajemniłam to.
-Chodź tu do mnie. - wyciągnęłam ręce do przodu i ją przytuliłam. Gdy się odsunęłyśmy wyciągnęłam telefon.
-Co robisz? - spytała.
-Piszę do Justina – odpowiedziałam i wstukałam w klawiaturę, żeby do mnie przyjechał.
-Co?! - jej oczy wyszły z orbit. - Nie!
-Za późno. Odpisał, że przyjedzie – wystawiłam jej język.
-O jejuny – westchnęła. - No dobra, jak wyglądam? - poprawiła włosy.
-Bosko ale to mój chłopak – wytknęłam jej język i się zaśmiałyśmy.
-Pamiętam, pamiętam. Swoją drogą pasujecie do siebie. - wzięła ramkę ze zdjęciem moim i Justina.
-Dzięki – uśmiechnęłam się delikatnie i ktoś zapukał do drzwi. - Proszę.
-Cześć skar... - Justin zrezygnował gdy zobaczył Eleanor.
-Spokojnie. Powiedziałam jej – puściłam jej oczko.
-Serio? - uniósł brwi do góry a ja pokiwałam głową. Uśmiechnął się, podszedł do mnie, cmoknął mnie w usta i usiadł obok. Przeniósł wzrok ze mnie na El. - Justin – podał jej dłoń.
-Wiem kim jesteś. Eleanor. - z chęcią podała mu rękę. Widać, że była podjarana tym spotkaniem. Oj taak, znam to.
-To ja może, zostawię was samych. - uśmiechnęłam się i wstałam.
-A zrobiłabyś nam zdjęcie, proszę? - Elka zrobiła słodkie oczka.
-Spoko – zaśmiałam się a ona podała mi swój telefon. Zrobiłam im zdjęcie i powiem, że wyszło super. - To ja będę na dole. - oddałam jej urządzenie, pocałowałam Justina w usta.
-Okay. - uśmiechnął się i puścił mi oczko.

Zeszłam na dół i zastałam tam Christiana, Gabriellę, Caitlin i Sandi.

-O dzień Dobry – uśmiechnęłam się do kobiety – Hejka Cait – puściłam oczko do siostry Chrisa. Uśmiechnęła się.

-Cześć – odpowiedziały równocześnie i się zaśmialiśmy.

Posiedzieliśmy z godzinkę w salonie i gadaliśmy o wszystkim i o niczym. Zaczynałam się trochę martwić, bo coś za długo Eleanor i Justin siedzą SAMI na górze. Zaczynało mnie to, lekko mówiąc, denerwować. To jest nie do wytrzymania! No ileż można? To mój chłopak, ufam mu bezgraniczni. Mówiłam sobie w myślach, ale i tak nie potrafię okłamać sama siebie. Po ostatniej akcji, nie jestem zbytnio przekonana co do jego hmm... wierności. Wiem, że tak nie powinno być no ale co mam zrobić?

-Ej, mała co jest? - Gaby przysiadła się do mnie a Sandi spojrzała się na mnie z troską? Yyy... okay. W tym momencie ktoś zadzwonił do drzwi.

-Otworzę – powiedziałam pierwsza, byleby tylko uciec od odpowiedzenia przyjaciółce na pytanie.

-Nie chcę, przynajmniej nie dzisiaj, nie teraz.

-O cześć Amy – Pattie przywitała mnie przytulaskiem.

-Heja Patricia – uśmiechnęłam się.

-Miałaś tak do mnie nie mówić – popatrzyła na mnie przymrużonymi oczami.

-No doobraaa – przeciągnęłam.

-Jest Sandi? - spytała.

-Tak, w salonie. Wchodź – przesunęłam się w drzwiach aby weszła.

-Dzięki – uśmiechnęła się i poszła dalej. Ja zamknęłam drzwi i ruszyłam za nią.

-Sandi możemy pogadać? - spytała Pat na wejściu.

-Jasne a co? - uśmiechnęła się.

-Amy, gdzie mogłybyśmy spokojnie porozmawiać? - zwróciła się do mnie.

-U mnie w pokoju – odezwała się Gaby.

-Dobrze. Dzięki – puściła jej oczko i pociągnęła ją na górę.

-Cześć Mamo – usłyszałam głos i natychmiastowo odwróciłam się w stronę schodów. Stał tam Justin i El w wyśmienitych humorach. Założyłam ręce na piersi i czekałam. W sumie, nie wiem na co. - A mamuśkom co ? - spytał. Obaj z Christianem mówią na Pattie i Sandi „mamo”.

-Muszą pogadać – Chris wzruszył ramionami na kanapie.

-Spoko – usiadł obok niego. Spojrzał się na mnie i zrobił dziwną minę. - Kochanie, co jest? - zapytał.

-Nic – burknęłam. Uniósł brwi do góry, a ja pokiwałam przecząco głową i poszłam do kuchni.

| Pattie |

-Amy, gdzie mogłybyśmy spokojnie porozmawiać? - spytałam się jej.

-U mnie w pokoju – odpowiedziała Gaby a ja puściłam jej oczko.

-Chodź – szepnęłam do Sandi i pociągnęłam ją na górę.

-Cześć mamo – po drodze spotkałyśmy Justina i jakąś dziewczynę, to później, ale odpowiedziałam mu tylko skinieniem głowy.

Gdy weszłyśmy do pokoju Gabrielli, kazałam Sandi usiąść na łóżku a sama zaczęłam chodzić po pokoju z wcześniej wyciągniętą kopertą z torebki.

-Pattie co jest? - spytała w końcu.

-No bo... pamiętasz jak dwa miesiące temu dzwoniłam do Ciebie, że pewna dziewczyna przypomina mi Victorię? - pokiwała twierdząco głową i momentalnie w jej oczach pojawiły się łzy. - Otóż, mam pewną informację, która w rzeczy samej jest istotna. - zatrzymałam się i spojrzałam na nią.

-O co chodzi? Znalazłaś ją? - spytała z nadzieją w głosie.

-Teoretycznie rzecz biorąc tak. Poszłam do detektywa i dałam mu zdjęcie małej Vico. Spytałam się co on może z tym zrobić i powiedział, że da rade przerobić to zdjęcie tak... hmm... no po prostu mniej więcej tak wyglądałaby Victoria mając 18 lat. - westchnęła a ona wstrzymała oddech.

-Ja... jak to? - wykrztusiła. - Masz to zdjęcie? Powiedz, że masz!

-Mam je tutaj... - wyciągnęłam je z koperty i spojrzałam na nią i się uśmiechnęłam. - Jeśli ta osoba kogoś Ci przypomina, i jeśli to faktycznie ona to masz cudowną córkę – uśmiechnęłam się i podałam jej kartkę.

Przez chwilę spoglądała to na mnie to na świstek. Pokiwałam głową z uśmiechem dodając jej otuchy. W końcu gdy spojrzała na portret swojej córki, wytrzeszczyła oczy i po jej policzkach zaczęły lecieć łzy. Łzy szczęścia.

- Przecież to jest... 

___________________________________________________________________

Króciutki wiem :c ale taki miał być :) W następnym pewnie dowiecie się kim jest Victoria :) A może nie... ;p

Jak myślicie kto to? Amber? Julia? Amy? A może Eleanor? Gaby wykluczamy, bo nie może być z bratem xD 

Czekam na komentarze niunie :* 

Love ya! <3